Beleefd op weg

Japanse hoffelijkheid bestaat nog volop. Het land heeft wat dat betreft een reputatie hoog te houden. En ik kan niet anders zeggen dan dat het op de weg ook terug te zien is. Niet dat iedereen je overal gelijk voorrang geeft hoor, maar middelvingers of ongeduldige toeteraars heb ik nog niet mogen ontvangen. Er zijn een paar `dank u` gebaren die ik wel regelmatig zie. Een lichte buiging van de tegenligger als je hem ruimte geeft bijvoorbeeld. En als hij ziet dat er een volbloed Hollander achter het stuur zit lijkt de knik nog iets dieper. Dit alles met gordel en stuur in de weg. Een flinter dun toetertje is ook een optie, maar die techniek heb ik nog niet geheel te pakken. Het wordt dan soms een hard geluid (onbeleefd) of te zacht en dus niet hoorbaar (onbeleefd). Ik behoor daarom meer bij de `gevarenlicht` gebruikers. Gewoon even een knipoog met de lichten lukt me dan nog wel. Niet dat je de hele tijd in de weer bent met deze rituelen hoor, maar ze blijven wel prettig. De taxi chauffeur is ook net even anders dan de gemiddelde collega bij TCA. Alleen moet ik eerlijk zeggen, dat die service wel een fors prijskaartje heeft. Taxi`s zijn hier het duurst ter wereld.