Wat geef ik nu weer

Omiyage zit de Japanner in het bloed. De laatste dag van iedere trip duikt men een souvenir shop in om een `verplicht` aardigheidje mee te nemen voor ouders, buren, vrienden, etc. De winkels hebben vaak specifiek lokale producten in de schappen. Veelal eten, koek, snoep en dranken in vele verschillende voormaten. Zo kan je voor iedereen iets passends vinden. Als zuinige Hollander valt op dat geld lang niet altijd een rol speelt voor de fijnproever. De beste kreeft of meloen kan gerust een vermogen kosten, maar dat weerhoudt men er niet van het te kopen voor een speciaal persoon. Vaak kan je verse vis en fruit ook makkelijk laten bezorgen door het hele land wat ervoor zorgt dat je zonder problemen een heerlijke zalm van Hokkaido naar Nagasaki stuurt. Het verplichte karakter van het meenemen valt bij familie en vrienden nog wel mee gelukkig, maar er zijn genoeg andere geefmomenten die de Japanner wat meer een last gaat vinden. Tweemaal per jaar zie je in alle winkelcentra vele geschenkdozen staan. Deze Oseibo en Ochûgen periode is vooral voor de meer formele geschenken aan zakenrelaties, collega`s, chefs, familie, neven en nichten en heel misschien zelfs je oude school leraar of dokter. Hierbij is het zaak dat de ontvanger tevreden is en niet idee krijgt dat hij blijkbaar weinig voor je heeft betekent door iets te kleins te sturen. Een groot dilemma dus, maar door de vele speciale en kwalitatief goede geschenken is veel werk uit handen genomen. Vaak kan je zelfs met slechts een namenlijst en een zak geld snel vele geschenken uitkiezen en verders de afhandeling laten verzorgen. Naast de kwaliteit van het kado zelf is ook juist het verpakken ervan een kunstvorm die hoog gewaardeerd wordt. Niet even een oude krant er om heen dus. Over het verpakritueel zal ik nog wel eens een blogje maken, want dat verdiend net zoveel aandacht als men er in de winkel voor neemt.