Wegcijferen voor gevorderden

Honne en Tatemae zijn twee handige begrippen om eens dieper in de Japans hoofden te kunnen kijken. Het ligt een stuk meer genuanceerd dan het 'what you see is what you get' idee. Lang niet alles is zoals het lijkt. Nu heeft (bijna) ieder mens wel de beleefdheid om niet altijd precies te zeggen wat hij denkt. Alleen lijkt dit tot kunst verheven in Japan, waar men continue moet blijven nadenken om niemand tegen de gevoelige schenen te schoppen. Wegcijferen voor gevorderden dus. Honne is want men echt denkt, maar je moet wel heel close met die persoon zijn om daar ooit achter te komen. Tatemae is het masker voor de gewenste reactie op iets. Eigenlijk kan je beter observeren dan vragen als je je vinger ergens achter wil krijgen. Zelfs iemand die zwaar depressief is zal zeggen dat het goed gaat. Alle etiqueten en beleefdheden tegen bijvoorbeeld ouderen en leidinggevenden maken het leven voor veel mensen uiteraard erg complex. Nooit kunnen zeggen wat je denkt leidt tot veel sociale problemen zoals het wellicht bekende Hikikomori verschijnsel. Jongeren onttrekken zich aan het 'normale' leven, omdat ze simpel weg niet overweg kunnen met verwachtingen van de maatschappij. Om deze post een beetje op te vrolijken kan ik melden dat er ook zeker veel spontane Japanners zijn. Ik zeg niet dat zij lak hebben aan de normen en waarden, maar ze schamen zich niet voor een eigen mening. Ook kan een gezellig avondje in de bar veel doen om eens met het hart te spreken en de druk van het leven weg te spoelen met een drankje. Hart vs hoofd dus.