Boodschappen doen

Supermarkt bezoek is een prima manier om meer van een land te begrijpen. Dus neem ik je eens mee naar dit voedselparadijs. Het begint met het mandjes systeem waar je altijd aan deel moet nemen. Ook als je een kar denkt te gaan vullen. In dat geval plaats je twee of drie mandjes op je kar. Het waarom hiervan wordt later bij de kassa duidelijk. Naast een vaak bijzonder breed assortiment in de schappen zijn de versafdelingen interessant. De groente worden soms met een soort besprenkel machine in conditie gehouden. Bij het fruit valt op dat het assortiment soms beperkt is door seizoenen, maar dan appels en peren vaak enorm groot zijn. Nadeel van fruit in Japan is dat het wel wat prijzig is. En ook de 'overdreven' zorgvuldige verpakking valt op. Het meest opvallend zal zonder meer de gigantische visafdeling zijn. De Japanner houdt ook zeker van vlees (zie Rundermassage), maar verse vis is er echt in overvloed. Je kan opeens oog in oog staan met een grote kop van een tuna, van wie er vele verschillende delen tuna sashimi worden aangeboden. Ook verpakkingen met vele kleine inktvisjes of tig andere soorten vis of organen daarvan liggen voor het oppakken. Viseitjes doen het ook goed. Zowel met vlees als vis heb ik sterk het idee dat een Japanner alles eet. Niet alleen een filet, maar gerust ook kraakbeen of ogen. Kraakbeen van een haai heb ik met moeite ook wel eens doorgeslikt. Erg bijzonder en exclusief, maar niet echt dagelijks op het menu. Even een fles soja kopen is ook wat makkelijker gezegd dan gedaan. Het Japanse voedingspatroon wordt ook duidelijk als je de enorme balen rijst ziet liggen, waar er in Nederland grote zakken met bintjes ziet. Ook even aandacht voor de dames die proberen je iets te laten proeven. Waar een Hollander vaak wel interesse heeft in een hapje (gratis tenslotte :D), ligt dit voor Japanners iets anders. Men heeft nogal moeite om het aan te nemen, op te eten en weg te lopen als het niet beviel. Vrijwel zeker zal men zeggen dat het oshii (=heerlijk) is, ook als het tegen viel, en voelt zich dan gedwongen om een pak van dat spul te nemen. Dus om dit toneelstukje te vermijden ontwijkt men dan vaak deze dame maar. Na wat geshopt te hebben komt je uiteindelijk bij de kassa. Hier zet je je mandje gewoon neer bij de kassa. Geen lopende band, waar je alles op moet leggen dus. De cassière haalt één voor één je artikelen langs de scanner en roept (totaal overbodig lijkt me) hard op de prijs om het vervolgens uiterst zorgvuldig in een leeg mandje te leggen. Als het iets van vers vlees of vis is doet ze er nog even een extra zakje om. Helaas is men vrij scheutig met plastic tasjes, maar het voordeel is weer dat deze hergebruikt worden voor het huisafval. Het betaalritueel (zie Geldzaken) volgt en je pakt het mandje op om het bij een inpaktafel in je tas te stoppen en eventueel wat zakjes ijs toe te voegen. Een logistiek detail dus, dat mandjes systeem, om de wachtende klant sneller te helpen. Bij een Albert Heijn stond iedereen ooit eens wat vreemd naar me te kijken, toen ik m'n nieuwe Japanse gewoontes van het mandje neerzetten onbewust daar ook deed. Tja, probeer dat dan maar eens uit te leggen :D