De knappe kapper kapt

Haar is voor sommigen in Japan de belangrijkste bijzaak (of toch hoofdzaak :D) van het leven. De Japanner komt op de wereld met sluik zwart haar, maar ik vraag me wel eens af hoeveel dames nog haar zonder kleurtje hebben vandaag de dag. En vlak ook de jongeman niet uit. Die kan ook bijhoorlijk ijdel zijn. De kapper is natuurlijk de beste plek om je coupe eens te stylen. Je hebt zeg maar twee soorten kapsalons. Heel oud of heel trendy modern. Het verbaasd me altijd hoeveel van die ouderwetse mini salons er nog zijn. Vaak zijn ze moeilijk te herkennen, maar de rood/wit/blauwe zuurstok voor de deur helpt daarbij. Alles aan de kleine zaakjes is oud te noemen. Van nostaligisch interieur tot de vaak bejaarde kapper zelf. Ik ben tot schrik van zo'n man eens als klant naar binnen gegaan voor een knip en scheerbeurt. Noem het een hobby, maar ik probeer in ieder land waar ik kom altijd een lokale kapper uit. Dit soort levende musea is bijzonder leuk om me te maken, maar het resultaat was nu matig te noemen. Mede door een tikkeltje Parkinson leek het wel. Voor het perfecte kapsel moet je naar de tienmaal zo dure `expresso-nicht` zal ik maar zeggen. Niet lullig bedoeld hoor. Deze kapparadijzen pakken de boel anders aan. De vaak gehaaste Japanner neemt opmerkelijk genoeg voor een maandelijks bezoek wel ruim de tijd. Wel twee uur soms. Alles lijkt er mogelijk. Van een digitale preview van een kapsel en/of kleur op jouw gezicht. Rekening houdend met tint, ogen, etc. En wie weet kan je je neusharen ook wel laten stylen. Gelukkig is er voor de minder geduldigen ook wel een no nonsense snelle moderne kapper te vinden. Dat veel jonge Japanners iets met hun haar doen komt ook een beetje door het verbod daarop tijdens hun highschool leven. Tenminste die strenge regels waren er altijd, maar dat is nu wel minder. Het leidt soms zelf tot 'extreme' gekleurde kapsels van alle kleuren die je je kan verzinnen. De meeste gaan echter voor een veilig bruin/rood tintje. Bij de drogist valt het ook op hoeveel soorten kleurspoelingen, voeding en dure kappers shampoo's verkocht worden. Het resultaat mag er altijd wel zijn moet ik zeggen, want je ziet dat bijna iedereen met een gezonde bos haar rondloopt. Alleen toch jammer dat ze hier geen Story en Privé hebben :D

Ha ha hatsjoe

Met de lente voor de deur kunnen de mondkapjes weer worden opgezocht. Een straatbeeld wat niet snel went moet ik zeggen. Een onwetende toerist zou misschien wel denken dat er een SARS achtig virus heerst. De reden waarom 1 op de 5 personen zo'n kapje draagt heeft met hooikoorts te maken. Of soms is men gewoon verkouden en probeert men zo de bacillen te vangen. En er is een categorie die probeert uitlaatgassen te vermijden. Meestal echter is dit nationale verschijnsel het gevolg van falende overheidsbeleid in de zestiger jaren. Toen dacht men een goede zet te doen natuurlijk bos te kappen en er snel groeiende Japanse Ceder neer te zetten. Dit vanwege de immer grote vraag naar hout in Japan. Vooral voor huizenbouw gebruikt men nog steeds veel hout. Nadeel was echter dat het later economisch niet haalbaar bleek om die bomen allemaal te kappen. Ook zijn jaarlijkse aardverschuivingen hier een gevolg van. En men had vooral niet voorzien dat er grote hoeveelheden pollen met de wind richting de steden kwam. Door het vele beton daar blijven die pollen lang rondhangen met dus pijnlijke ogen en dat soort verschijnselen tot gevolg. Voordat je nu gelijk je ticket wil annuleren moet ik er bij zeggen dat het allemaal niet zo erg is als het lijkt. Zeker niet overal of altijd is er een 'pollenaise' gevaar. De weerman op tv houdt het allemaal voor je in de gaten, zodat je ook de mooie kanten van het roze Japanse voorjaar rustig kan opzoeken.

Heisei 19 of toch 2007

Veel is net even anders in Japan, maar dan zal je inmiddels niet meer echt verbazen. Naast de schrijftekens in plaats van ons alfabet zijn soms ook de cijfers net even iets anders dan wat universeel gebruikt word. Ik bedoel de Japanse jaartelling nengo. Want is het nu 2007 of leven we nu in Heisei 19? Het goede nieuws is dat men in veel gevallen de internationale telling aanhoudt, wat het leven voor mij er iets makkelijker opmaakt. Ook nieuwjaar is gewoon op 1 januari. Echter voor officiële formulieren moet ik en ook de meeste Japanners eens goed nadenken voordat je een datum invult. Gelukkig is er vaak een lijstje te vinden die snel 'zegt' dat 1971 bijvoorbeeld Showa 46 is. Als je jezelf nu niet kunt bedwingen om je eigen geboorte jaar te checken kijk dan hier. Voor officiële papiertjes moet dus de keizerlijke telling gebruikt worden. Een niet ongebruikelijk systeem in ook China en omstreken. Japan heeft het ook vandaan, maar wel enigszins aangepast. Het idee is eenvoudig. Bij het aantreden van een nieuwe keizer zet men de teller weer op nul. De huidige keizer Akihito is in 1989 begonnen. En dat maakt dit zijn 19de jaar op de troon. De huidige telling is dus niet letterlijk naar de beste man genoemd, maar betekent zoiets als 'vrede op aarde'. Zijn legendarische overleden vader Hirohito heeft het tot Showa 64 gebracht en heeft daarmee een record te pakken. Als je je met de geschiedenis van het land zou willen bezighouden is het bijzonder handig om beide tellingen naast elkaar te hebben. Akihito is namelijk al de 125ste keizer die op die reset knop heeft gedrukt.

100 Yen paradijs

Favoriet bij iedere Engelse leraar en veel Japanners zijn de 100 Yen stores. Ik weet niet precies hoeveel er zijn, maar ze zijn vaak een zekerheidje bij ieder winkelcentrum. Het ruikt er sterk naar `Made in China`. Ik schat dat 99% van het assortiment uit die `factory of the world` vandaan komt. Het beeld dat de Japanner alleen de beste kwaliteit wil en prijsongevoelig is is door de lange recessie voorgoed veranderd. Niet dat de trend alleen goedkoop is hoor. Misschien heeft het er ook mee te maken dat alle onzichtbare naar kartel ruikende banden tussen Japanse bedrijven steeds meer onder druk komen. Ofwel de Japanner begrijpt steeds beter dat het ook anders kan. Het is soms verbazend wat je er allemaal kunt krijgen. Niet dat je er dingen koopt die een paar generaties in de familie verblijven, maar iedere student kan zijn kamertje er bijna volledig mee inrichten. Zelfs `Japanse` keramieke kopjes en kommen zien er voor de leek amper minder uit dan servies uit de zogenaamde kwaliteitswinkels. Dit zal voor de kenner een hele foute zin zijn vrees ik. Ik vraag me af of de vele 100 stores een flinke wisselkoers schommeling overleven, maar wie weet levert dan wel nog meer waar voor je geld op.

Vollopen en leeglopen in de bar

Izakaya is de Japanse uitlaatklep zeg maar. Dit zijn de barretjes (met rode lantaarn buiten) waar je een andere kant van de Japanner leert kennen. De ware aard zeg maar. Het valt niet mee om alle culturele bagage altijd mee te dragen. Rekening te houden met alles en iedereen. Gelukkig is er dus een mogelijkheid om onder het genot van een biertje en zeg maar Japanse tapas eens je hart te laten spreken. Veel mensen hier zijn bijzonder gevoelig voor alcohol wat aan het volume snel te merken is. Het is ook niet voor niets dat een chauffeur geen druppel mag drinken. Izakaya waren lang het domein van de salariman, maar ook hier zijn de vrouwen in opmars. Naast de vaak iets traditionele Izakaya zijn er ook vele moderne varianten in opkomst. Ook is het niet ongebruikelijk om zakelijk nog wat harde noten te kraken in deze sfeer. Pas op wat je zegt want een mening kan zo maar als beleid terugkomen aan de vergadertafel. Een praktische tip, als je die nog kan onthouden na een paar drankjes, is om voortdurend bijschenken te voorkomen je glas niet leeg te drinken. Anders giet iemand je zo weer bij. De ruime keuze aan hapjes maakt een bezoek altijd leuk. Geen bitterbal :D, maar naast the usual suspects sushi en sashimi vaak wat specialiteiten. Het blijft wel een beetje een groeps uitje, want alleen zo`n bar binnen stappen zie ik eigenlijk nooit. Maar wie weet ben je gelijk uitgenodigd bij een tafel vrolijke Japanners!

Sushi politie naar Holland

Japanse humor of toch erg serieus? Ik was geneigd er een soort van 1 april grap in te zien, maar inmiddels heeft de regering miljoenen uitgetrokken voor een Keuringdienst van Sushi. Niet voor in Japan, maar dus buiten de landsgrenzen!! Dat de Japanner haar nationale eten serieus neemt vind mijn maag geen enkel probleem, maar ik ben benieuwd of ze de rest van de wereld ook aan dezelfde kwaliteit sushi gaan krijgen. Sushi master worden is hier zeker geen makkelijke opgave. Bij de Hollandse afhaalchinees accepteert iedereen de 'aangepaste' smaak en bij de Indiër moet je blij zijn dat het iets minder bloedheet is, maar Japan ziet het liefst een soort universeel McSushi. Van Parijs, Bangkok tot Moskou is het produkt inmiddels door creatieve koks veranderd. Lokaal is dat niet zo'n probleem, maar de Japanse zakenman op reis heeft er wat meer moeite mee. Verlangend naar een vertrouwde hap blijkt de kwaliteit en bereiding toch vaak behoorlijk anders voor de kritische smaakpupillen. Een beetje kok kennende laat hij zich niet zo snel iets opleggen door deze rondreizende speurneuzen en zal men misschien gaan accepteren dat er over smaak altijd te twisten valt. Of wie weet zit ik er flink naast en worden de tips met open armen ontvangen. Slimme Chinezen ondernemers doen ook graag 'iets' Japans, omdat het simpelweg een hogere prijs oplevert. 9 van de 10 westerlingen ziet toch het verschil niet tussen een Chinees en Japanner. Of vind de bezoeker alles uit Azië zo en zo interessant. In het Westen is altijd blijven hangen dat Japans eten (zelfs sushi) duur is, terwijl dat al zo'n 20 jaar achterhaald is. Sushi is gewoon een lekkere gezonde snack of eenvoudige maaltijd. Ik ben benieuwd hoe deze goedbedoelde bemoeizucht gaat uitpakken. Het schijnt dat Italië en Thailand ook soortgelijke dienders heeft rondlopen. Check de Japanse pizza en pasta eens zou ik zeggen. Heeft Nederland misschien ook nog wat frikandellogen op pad om de kleur, geur en smaak te onderzoeken?

Rechterbaan toerisme

Het verkeer in Japan is zoals de mensen. Respectvol en beleefd. Alleen heb ik nog wel eens moeite met het onnodig langzaam rechtrijden wat veel andere weggebruikers niet echt als hinderlijk lijken te ervaren. Ik zal voor het gemak er eerst even bijvertellen dat men in Japan links rijdt. Tenminste!! :). Linkerbaan toerisme dus als je het vertaald naar Hollandse wegen. Niet dat ik zo`n typische rode BMW rijder ben, die zijn frustratisch graag met andere deelt hoor :D. Geheel objectief over mezelf gesproken ben ik natuurlijk wel die model chauffeur, die alleen soms net een tikkeltje harder rijdt dan een hoogbejaarde stel die soms wel heel erg ruim van te voren alvast rechts voorsorteert. Deze oude (groeiende) categorie weggebruikers is te herkennen aan hun oranje-gele sticker. Maar ook de groen-gele sticker voor de verse categorie chaufeurs is vaak niet te beroerd om `tijdig` de juiste baan te kiezen. Wat me vooral opvalt is dat niemand er echt een probleem van maakt met toeters of ander verbaal geweld. Omdat er links dan een zee van ruimte is ga ik er dan op z`n Hollands langs waarbij de ogen automatisch even een blik op de coureur van dienst werpen. Dat levert dan vaak een kleine glimlach op, maar ik vraag me wel af hoe dit over 10 jaar zal zijn. Nu kunnen 70 jarigen een rij test doen om een oordeel te krijgen over hun rijgedrag, maar dat is allemaal vrijblijvend. Het is zeker niet zo dat de oudjes het wegennet hier op grote schaal ontregelen, maar sommige hebben duidelijk in een andere tijd hun rijbewijs gehaald. Misschien een uitdaging voor de Japanse auto industrie al zal het me niet verbazen als men er al lang over nadenkt. Robots misschien?

Gezond wit kleurtje

Wat is gezond? Een diep bruine tint zoals alle Spanje en Turkije gangers zullen vinden. Of juist het zoveel mogelijk vermijden van die koperen ploert. In Japan zijn terrasjes in ieder geval sporadisch. Ook door ruimtegebrek uiteraard, maar men vind dit typisch Europees. We hebben hier het imago dat we bijna alles uitdoen als de zon schijnt. Als zonnecollector iedere zonnestraal absorberend. Japanners vragen zich vol bezorgdheid af of we wel weten van de risico's zoals huidkanker. In het sub tropische Okinawa zal de zon misschien iets moeilijker te ontwijken zijn, maar de Japanse kustlijn kent weinig mooie zandstranden. Natuurlijk ontwijkt ook niet iedere surfboy de zon, maar men stort zich niet zo massaal op zonvakanties. Al is Hawaii wel bijna een Japanse prefecture. Het witte schoonheidsideaal is misschien wel meer iets Oosters, dan puur Japans trouwens. Echter beelden van dames met parasols uit de oude Japanse prenten zijn in een moderne variant nog steeds springlevend. Het schap met de zonnecremes laat dit culturele verschil wel erg duidelijk zien. In het Westen krijg je bruinings toevoegingen en hier juist witmakers. En ook nog eens extreme hoge beschermingsfactor. En dan nog kiezen veel vrouwen voor een nog veiligere baby-variant. De echte extremisten dragen zelfs bij het autorijden nog lange handschoenen voor het geval er een zonnestraal zijn weg vind naar de huid. De meeste mensen hier zijn minder overbezorgd, maar dus gewoon minder bezig met het bruin worden. Wit is dus ook mooi en geen teken van een mislukte vakantie.